W chwili śmierci Joanny istniał tylko jeden klasztor, w Bourges. Dosyć szybko zaczęły powstawać nowe klasztory, najpierw w Akwitanii, potem we Flandrii. Do połowy XVI w. powstało 10 nowych klasztorów, a śluby złożyło ok. trzystu nowicjuszek. Potem w całej Francji rozszalały się wojny religijne. Cztery klasztory zostały zniszczone i splądrowane, a siostry były nękane lub wypędzone. W 1562 r. w Bourges protestanci sprofanowali grób św. Joanny, a jej zachowane od rozkładu ciało spalili. W latach 1600-1650 powstały czterdzieści dwa klasztory, później utworzono jeszcze trzy fundacje w Niemczech. Wojna „trzydziestoletnia” zmusiła wspólnoty zakonne do ucieczki przed grabieżami, głodem, epidemiami, niepewnością jutra. W XVII w. z powodów materialnych zamknięto trzy klasztory. W tym czasie w mentalności pojawiły się nowe idee, zmniejszyła się też liczba powołań. Pod koniec wieku XVIII Zakon liczył 54 klasztory: we Francji, w Belgii, w Holandii. W 1784 r. w Belgii cesarz Józef II Austriacki zamknął wszystkie instytucje zakonne jako „nieużyteczne”.

We Francji w 1792 r. ustawy rewolucyjne skonfiskowały na rzecz skarbu państwa wszystkie klasztory i ich dobra, a zakonnice zostały wypędzone. W ten sposób w ciągu kilku lat „wróciło do świata’ około tysiąc anuncjatek. Wiele sióstr było więzionych, niektóre zginęły na szafocie. Z pięćdziesięciu wspólnot przetrwała tylko jedna: w Tirlemont w Belgii.

Anuncjatki jednak nie zginęły całkowicie. Po trzydziestu latach udręczeń podźwignęły się trzy klasztory. W południowo-zachodniej Francji , gdzie przed Rewolucją było dziewięć klasztorów, pewna anuncjatka zdołała zgromadzić osiem sióstr, które przeżyły i zorganizowała na nowo wspólnotę w Villeneuve-sur-Lot. W Boulogne-sur- Mer w 1809 r. dwie dawne nowicjuszki otworzyły małą szkołę. Postanowiły odnaleźć i złączyć na nowo współsiostry, by podjąć życie w klasztorze. Wkrótce było ich dwanaście, wraz z pewną siostrą z Rouen, która się do nich przyłączyła.

W 1817 r. Ludwik XVIII zezwolił na tworzenie wspólnot tylko zakonnicom zajmującym się edukacją dziewcząt. Anuncjatki musiały odstąpić od zasad życia mniszego i połączyć regularne życie zakonne- wielkie oficjum kanoniczne z nocnym wstawaniem na liturgię – z obowiązkami związanymi z prowadzeniem pensjonatu. W 1904 r. inny rząd dla „dobra narodu” postanowił zamknąć wszystkie instytucje religijne, które włączyły się w nauczanie. Dla sióstr z Boulogne-sur-Mer oznaczało to wygnanie do Anglii i powrót do Francji dopiero po dwudziestu latach. Powróciły cztery siostry i osiedliły się później w Thiais koło Paryża.

Z powodu braku powołań Anuncjatki z Anglii w 1975 r. zdecydowały się zamknąć klasztor i przeprowadzić się do Thiais. Uczyniły to w 1976 r. Liczba powołań w klasztorze w Thiais była tak duża, że pozwoliła na utworzenie nowych wspólnot: w 1975 r. w Brucourt, w 1980 r. w Peyruis, w 1988 w Saint- Doulchard i w 2000 w Menton. W 2012 r. klasztor w Menton został zamknięty, podobnie i w Brucourt. Mniszki przeprowadziły się do nowo otwartego klasztoru w Normandii. Kilka lat później dołączyły do nich siostry z Villeneuve-sur-Lot. W 2007 r. siostry z Peyruis podjęły decyzję o zamieszkaniu w Alajuella na Kostaryce. Wspólnota z Thiais otworzyła klasztor w Polsce, w Grąblinie, przy Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej. Uroczysta inauguracja odbyła się 22 sierpnia 2010 r.

Jeśli chodzi o klasztor w Tirlemont… chcąc uniknąć rozproszenia (ustawa Józefa II o kasacie zakonów kontemplacyjnych) mniszki na krótki czas otworzyły szkołę. W 1796 r. rewolucja zmusiła je do opuszczenia klasztoru. i schronienia się w innej części miasta. Kilka lat później udało się im się wynająć część klasztoru w nadziei na późniejsze odzyskanie całości. Od 1825 r. zaczęły napływać nowe powołania. W 1853 r. siostry otworzyły fundację w Geel i podjęły się wychowania dziewcząt w parafii. Młoda fundacja się rozwijała i założyła klasztor w Holandii, który z braku powołań został zamknięty w 1897 r. Rok później został założony klasztor w Merksem.

Na początku XX w. w Belgii było 109 Anuncjatek. Później powołania stały się rzadsze. W 1965 r. siostry z Tirlemont i Geel przeprowadziły się do Merksem, a w 1970 r. cała wspólnota przeniosła się do Westmalle. Dziś zostało tam tylko trzy siostry w bardzo podeszłym wieku.