Pielgrzymów obserwujących nasz kościół z zewnątrz ciekawi nietypowa fasada świątyni. Dla Andrzeja Popławskiego – architekta, inspiracją było logo Anuncjatek. Ma ono kształt litery A, a pochodzi od francuskiego słowa Annonciade. Logo zostało umieszczone nad głównym wejściem do klasztoru. Krzywizny szczytów fasad są także współczesnym odniesieniem do kościołów barokowych. Ten nietuzinkowy wygląd nadaje kościołowi lekkości i dynamiczności. Na szczycie kościoła umieszczono trzy dzwony. Tworzą one harmoniczny układ dźwięków cis-moll. Gdy wejdziemy do kościoła nasza uwaga skupia się na ścianie prezbiterium. Umieszczony na niej duży krzyż skłania do refleksji i zadumy. Nieco niżej widać płaskorzeźbę przedstawiającą gołębicę jako symbol Ducha Świętego na dyskretnym tle na kształt mapy Polski. Pod nia widnieje postać Matki Bożej, wokół której wypisanych jest 10 cnót ewangelicznych. Scena ta również nawiązuje do Zwiastowania. Płaskorzeźby wykonał rzeźbiarz Witold Czopowik.
„Światło wpadające szczeliną między przesuniętymi ścianami i spod kalenicy dachu wydobywa istotne elementy wnętrza” – mówi architekt kościoła.
Uwagę przyciąga niepowtarzalny w swoim wyglądzie stół ołtarzowy, pełen prostoty i piękna. Mense wsparto na dwóch połowach głazu narzutowego. Te dwa głazy symbolizują łączność duchową św. Joanny de Valois i św. Stanisława Papczyńskiego, a tym samym siostry Anuncjatki i księży Marianów.
Z lewej strony na ścianie prezbiterium umieszczono serce kościoła – tabernakulum – wykonane przez rzeźbiarza Ryszarda Śmietanę. Kształtem nawiązuje do ogólnej bryły świątyni. Wykonane z blachy mosiężnej, w całości pokryte złotem dukatowym. Kielich i hostia ozdabiają jego drzwi.
Po prawej stronie ołtarza znajduje się nawa boczna, dyskretnie odgrodzona balustradą oraz ścianą z obrazem przedstawiającym objawienie Matki Bożej pasterzowi Mikołajowi. Tutaj modlą się siostry Anuncjatki.
Na lewej ścianie wiszą dwa obrazy ukazujące św. Joannę de Valois i św. Stanisława Papczyńskiego, namalowane przez Wieńczysława Pyrzanowskiego.
Wnętrze jest jasne i przestronne. „Światło dzienne było jednym z najważniejszych elementów wpływających na kształtowanie przestrzeni” – mówi architekt. Przezroczyste szkło w oknach i w ścianie wejściowej sprawia, że las otaczający kościół stanowi naturalny witraż. We wnętrzu kościoła dominuje drewno. Użyto go m.in. w konstrukcji ram nośnych i wykończeniu sufitu. „Jest ono naturalna rekompensatą za wycięty w tym miejscu fragment lasu” – mówi konstruktor.
Kościół ma powierzchnie 805 m², długość 33 m, wysokość 24,5 m. Może pomieścić ok. 300 osób, w tym miejsc siedzących ok. 150.
Fragmenty artykułu zamieszczonego w Pielgrzymie Licheńskim nr 13, wiosna 2011, autorstwa Weroniki Kuśmierek.
