„Zawsze też w moim duchu słyszałam, że ten zakon ma być oparty bardziej na duchowej miłości niż cielesnym umartwieniu. Trzecim więc ustanowieniem (Statuta Mariæ) jest, żebyście wy, najdroższe siostry, tak nawzajem się miłowały, aby wszystkie siostry miały jedno serce i jedną duszę, wtedy bowiem w siostrach będzie mieszkał Duch Święty.”
Joanna kładzie nacisk na miłość siostrzaną, która powinna królować w samym sercu naszych klasztorów. Wie, że poprzez codzienne trudności objawi się w sposób autentyczny stałość naszej miłości do Boga: „Niech ustanawiają pokój między sobą, godząc te, które będą w sporze, wybaczając wszystkim … Niech zawsze przebaczają innym ich winy … Niech same nie przypatrują się błędom innych, lecz swoje własne błędy mają przed oczyma” (Reguła, rozdz. IX).
„Niech ci, którzy je widzą, widzą Maryję, dotąd żyjącą na tym świecie” (Statuta Mariæ,).
Jak pokazać na zewnątrz, to znaczy naszym braciom i siostrom, to maryjne życie, głębokie i skromne, które mogłoby otworzyć ich serca na Chrystusa?
To nie jest łatwe… ale pozostaje prawdziwe; jeśli tylko miłość siostrzana czyni odważne i ciągłe wysiłki, aby królowała w naszych wspólnotach, a wtedy sama rozprzestrzeni się na zewnątrz promieniami łaski, pokoju i radości.
Duchowość św. Joanny Francuskiej ożywia nasz Zakon od blisko pięciu wieków, ponieważ jest ona życiem Ewangelii ucieleśnionej tak, jak ją ucieleśniła Maryja. Pozostaje ona atrakcyjna i pełna dynamizmu, dlatego że Duch Święty, który zainspirował św. Joannę, kontynuuje Swoje dzieło.